Bir zamanlar ışığın ve güneşin
 yurduydu Solenta...

Ama bir gün güneş kayboldu. O günden sonra sessizlik indi kente, sis çöktü, renkler soldu. Gülümsemenin, düşünmenin, hatta şarkı söylemenin bile yasak olduğu bu dünyada insanlar kendi gölgelerine hapsoldu.

Sonra bir gün, uzun yıllardır beklenen “umut”, bir çift mavi göz ile belirdi gökyüzünde. Bir ağacın köklerinden, bir tohumun hafızasından, bir annenin fısıltısından seslendi. O ses, unutulmuş bir dünyanın kalp atışı gibi yankılanıyordu toprağın altında.

Solenta’nın Çocukları başlangıç ya da son değil; distopya ile ütopyanın tam ortasında yazılmış bir döngünün hikâyesi.

Çünkü umut, her zaman en karanlık yerde değil… 
Bazen, karanlığın içinden doğmayı seçen bir çocuğun kalbinde filizlenir.