Okyanus kadar büyüktü benim alanım… Mis gibi bahar kokuyordu…
Sonsuzdu…
Sınırları yoktu…
Çiçekler her yanımı sarmıştı.
Tertemiz havayı içime çektim.
Palmiye ağaçlarının arasında, cam gibi parıldayan tertemiz ırmaktan suyumu içtim
Akşam oldu ve yıldızlar eşliğinde, ay dedenin kucağında nefis bir uykuyla gecemi taçlandırdım.
Anladım ki çok özlemişim kendi ortamımı.
Kavuştum özlediklerime…
Peki siz?
Hiç düşündünüz mü?
Özledikleriniz nerede?
Kavuşmak için çaba sarf ettiniz mi?