“Sesin ötesinde bir öğreti…”
Konuşulmayanın izinde, Yazılmayanın dilinde,
Görülmeyenin gölgesinde bir okul var.

Görülmeyeni gören bir bilinçtir bu.
Ne gözle görülür, ne sözle anlatılır. Bu okulun duvarı yok, kapısı da… Çünkü bu bir iç bakıştır: Tanıklık etmeyi öğrenirsin önce. Ama sessizce.

Sonra bir şey yanmaya başlar içinde.
Ne acıtır, ne yakar, yalnızca varlığın üzerindeki tortuyu eritmeye başlar. Kurallar yok, öğretmen yok, mekân da yok. Sadece dönüşüm var. Ve senin susarak kabul ettiğin o ilk kıvılcım.

En sonda bir çiçek açar sessizce.
Ne çamurdan geldiğini hatırlar, ne büyümek için gösterdiği çabayı. Çünkü o artık çaba değil varlıktır. Sadelik, dinginlik ve bütünlük. Yalnızca sensin.

OKU.