Duygularım beni esir aldı. Bütün geçmişim gözümde canlanıverdi. Gözlerimdeki yaşları, içimdeki sızıyı engelleyemiyordum. Ağlıyordum, annem beni sakinleştirmeye çalışsa da duygularıma söz geçiremiyordum. İftiralara, çaresizliğe, yalnızlığa ağlıyordum. Kaderime, kötülüklere, cahilliğime ağlıyordum.

Bitmek tükenmek bilmeyen bir yakarıştı bu ağlamaklı hâlim. Bir anda kendimi huzurlu ve güvende hissettim. Gözlerimi açtığımda annemin o sıcacık kucağında yeni bir hayat için dünyaya yeniden gelmiş gibiydim...

Kalbimdeki hayat çiçeğinin göz yaşlarımla yeşerdiğini hissediyordum…