*Henüz otuzlu yaşlarımın başındaydım. Oldukça iyi bir kariyere kısa zamanda ulaşmıştım. Adımın önüne *En genç bölge müdürü*, *Kurum içi koç*, *İnovasyon ödülü sahibi* gibi sıfatlar hızla ekleniyordu. Artık çocuklukta hayalini kurduğum pek çok şeye sahiptim: Güzel bir ev, araba, iyi bir iş ve İstanbul... Ancak bir şeyler yolunda gitmiyordu. O hep istediğim, sabahları beni yataktan fırlatacak tutku; solgun duvarlarımın arasında kendine yer bulamıyordu.*

Fırat Devecioğlu’nun bu satırları *beyaz yakalı*, *kariyer odaklı birey* veya *idealist* gibi tasvir edilen günümüz insanının yaşamsal kaygılarını dile getiriyor. Mutlu olmak için Nepal’e yolculuk yapmak veya ünlü kariyer koçları ile bir sahnede zıplamak zorunda mıyız? Belki daha basit bir yol izleyebiliriz. Devecioğlu gibi *İnsanı yüzleşemediği boşlukları yönetir,* der ve kendi içimize geri döneriz. O halde artık Yüzleşme zamanı!