KADINLAR NEDEN KENDİNDEN VAZGEÇMEYİ BİR ERDEM OLARAK GÖRÜYOR?
Kibir, açgözlülük, şehvet, haset, oburluk, öfke ve tembellik. Yedi ölümcül günah, Hristiyan Kilisesi tarafından dördüncü yüzyılda sistemleştirilmiş ve bu zamana kadar bireylerin davranışlarını örtük biçimde şekillendirmiştir. Bugün dünya, büyük ölçüde sekülerleşmiş gibi görünse de “yedi ölümcül günah”ın çizdiği bu ahlaki çerçeve özellikle kadınlara yönelik toplumsal beklentilere nüfuz etmeye deva etmektedir. Sözgelimi, tembellik dinlenmeye karşı bir uyarıya dönüşür, oburluk ise yediklerimizin keyfini çıkarmayı ayıpmış gibi gösterir. Bu zihniyet, kadınların kendilerini öncelemelerini, kendi ihtiyaçlarını gözetmelerini ve hayatın herhangi bir alanında seslerini yükseltmelerini zorlaştırır.
Gazeteci-yazar Elise Loehnen Yedi Ölümcül Günah ve Kadın’da, genellikle fedakârlık ya da yüce gönüllülük olarak takdir edilen ve kadınlara özgü davranışlarmış gibi algılanan pek çok tutumun, aslında kültürel bir koşullanmanın ürünü olduğundan bahsediyor. Bu koşullanmanın neyin doğru neyin yanlış olduğuna dair algıyı temelden etkilemiş olan “yedi ölümcül günah” gibi köklü bir ahlak anlayışına dayandığını öne süren Loehnen; kadınların iyilik kisvesi altında yıpratıcı ahlaki kalıplara boyun eğmek zorunda bırakılışlarını kendi yaşamından kesitler, önde gelen düşünürlerin fikirleri ve farklı spiritüel geleneklerden alınan öğretiler aracılığıyla irdeliyor.