Herkes sevilmek ister. Ancak sevilmek için değişiyorsak, başkalarına gerçekten olduğumuz kişiyi tanıma şansı ve kendimize de gerçekten sevilme fırsatı vermeyiz. Her ilişkide farklı biri olursak, kendimize göre birini bulamayız. Sonra da “Neden?” diye yakınırız. 

Sevilmek için öğrendiklerimiz kalbimizi maskeler ve her geçen gün maskemizin hayatını biraz daha inşa ederiz. Ve gün gelir kendimizi ait olmadığımız bir hayatta buluruz. O an anlarız ki kendimize sırt çevirirken gerçekten yaşamaya da sırt çevirmişiz. Hep “Gelecekte bir gün bir şeyler değişince mutlu olacağım!” inancımızı yanımızda taşımışız. Mükemmel olmaya çalışırken kendimiz olmaktan kaçmışız. Hayatı erteledikçe kendimizi daha da unutmuş, yaşamamaktan yorulmuşuz. 

Şimdi içgörülerimizi tekrar yeşertme, kendimizi yetiştirme zamanı... Başkalarının değil kendi hayatımızı yaşamak istiyorsak endişeyi yok etmekten ziyade onunla baş edebilme yetilerimizi geliştirmeliyiz. İlişkiler bittikten sonra yasını tuttuklarımız, yaşanmamış hayallerimiz değil mi? 

Düşleri gerçekleştirmek için hayal kırıklıklarını tersine çevirmeyi öğrenmeliyiz.