Tohum, kelimenin köküne, insanın özüne, belleğin uçuculuğuna yazılmış; zamanın içinden geçen, sessizliğin kıyısında duran, parçalanmış olanı yavaşça toplamaya çalışan bir anlatı.
Bir sesin yokluğu, bir çocuğun hatırlayamadığı şarkı, doğanın sustuğu bir an, bir karahindibanın salınımı... 
Tüm bunlar bu anlatıda hem kişisel hem de kolektif hafızaya dokunan, tohuma benzeyen sorulara dönüşüyor:
“Unutulan yeniden büyüyebilir mi?”
“Bir insan kendi sesine nasıl döner?”
*
Tohum, kaybın sessizliğini, hatırlamanın sarsıntısını ve yeniden kurmanın titrek ışığını taşıyor. Bir insanın, kendi sesine dönme çabası bu anlatıda bir tohuma, bir karahindiba uçuşuna dönüşüyor.

“Tohumdu kelime. Çatlayacak, yarılacak, açılacak bir karanlığı vardı.”

Tohum, sessizliğe bakmaya cesareti olanlar için...
Kaybolmuş kelimelere ve tebessümle yeniden büyüme seçimine inananlar için...