Ali, feneriyle karanlıkta etraflarını taramaya çalıştı. Sis, her şeyin arasında bir perde gibi yükseliyordu. Karanlık, derinleşiyor ve bir canavara dönüşüyordu. Bir süre sessizlik hâkim oldu. Ancak o an, bir başka ses yankı yaptı. Derinden, sanki yerin altından, bir çığlık gibi yükseldi.
“Beni bulun… Beni kurtarın…”
Gül`ün kalbi, bir anda hızla çarpmaya başladı. O ses, Elif`indi! O kadar yakındı ki, kulağında çınlayan bir yankı gibiydi. Ama Elif`in sesi, yalnızca bir çağrı değil, aynı zamanda bir tehlikenin habercisiydi. O korkutucu, tüyler ürpertici sesin içinde bir şey vardı, boğuk, acı dolu bir yankı.
“Sana doğru çekiliyoruz,” diye mırıldandı Ali, sesi titrerken. “Hadi, Gül. O çağrıyı duyuyor musun?”