“Bireyin geçmişini, çocukluğunu ve bilinç dışını araştırmak,
onun yetişkin kişiliğini anlamanın ön koşuludur”.
Sigmund Freud
İnsan, ayakları daima yarına doğru giden ama aslında dünde hapsolmuş bir varlıktır. Düne aittir insan, en erken deneyimleri ise çekirdeğidir. İnsanın “ben” olma yolu çok duraklı, ben olma yolculuğu ise kimi zaman çok duraklamalı, kimi zaman ise tekrarlıdır. Bu yüzden insan, henüz daha konuşmayı bile öğrenmediği dönemlerde yaşadıklarını hayat boyu -çoğu kez bilinçsizce- tekrar etmeye ve çeşitli biçimlerde deneyimlemeye mahkûmdur. Çünkü çekirdeğinde neyi taşıyorsa gelecekte de “o” olacaktır.
“Ben”, ilişki üzerinden fark edilir, keşfedilir, kurulur, çözülür ve yeniden kurulur. Ben`in oluşum hikâyesinin ilk durağı olan anne-baba, zaman içerisinde yerini kardeşlere, arkadaşlara, sevgililere yani “öteki”lere bırakır. Ancak yıllar geçse ve bireyin etrafındaki kişiler değişse de senaryo aslında hep aynıdır: Tanıdığı herkes aslında annesinden ve babasından birer parça, yaşadığı her ilişki ise bu ilişkinin farklı bir tekrarıdır.
İnsanın “ben” ve farklı farklı “öteki”lerden daima aynı “biz”i yaratma yolculuğuna psikanalitik kuram, şema teorisi ve bağlanma kuramının ışığında birlikte tanıklık etmek dileğiyle...