Oysa kimse bana, ne istediğimi hiç sormadı. Sürekli susup, onları dinlemekle meşgul oldum. Bana bazen kendimi bile unutturdular. Kendimi geçtim, bazen hayallerimi bile unuttuğum anlar oldu. Ama pes etmedim, kendimi zorladım ve kurduğum o hayalleri yeniden kalbime taşıdım.

Beni benden iyi tanıdıklarını düşündüler. Hayatımın kalemini elimden alıp, onlar yazmaya devam ettiler. Fikrimi sormayı unuttular. Zamanla ben de kendimi unuttum. Bazen verilen her tavsiye, bana güvenli gelirdi ama sonuçta mutlu değildim. Asıl amacımız da bu değil midir?

Mutlu olmak…

Mutluluk ulaşılması kolay bir kavramdır. Tabii önünüzde, benim yaşamış olduğum gibi bir engel varsa biraz imkânsızdır. Bu duvarı yıkabilmenin tek yolu ise dinlememektir. Yani kulak tıkamaktır.