“Fatma Nine “Denizin derinliklerine gitmek çok kötü olayların olmasına sebep oluyor, sakın gitme” demişti. Vakit ilerledikçe, deniz büyüsü toprak büyüsünden daha güçlü olabilirdi. Ayaklarımı sıkıca ahşap zemine yaslayıp dimdik durmaya çalıştım.  Odamın diğer tarafındaki tuvalet aynam parlıyordu. Aynanın kırık camlarının üstündeki denizaltı motiflerinden birinin üstüne güneş yansıyordu. Ayna kırık olduğu halde, kendi aksimi görebiliyordum. Görüntü hem bana benziyordu hem de benzemiyordu. Saçlarım deniz yosunları gibi karmakarışıktı ve yüzüm ıslakmış gibi parlıyordu. Sessiz duramıyordum. Sese yanıt vermeliydim.  
Ama tam tekrar pencereye dönüp, konuşmak üzere ağzımı açmıştım ki aynı anda iki şey oldu.
Penceremin önünden bir baykuş geçiverdi. Kanatlarını iki yana doğru olabildiğince açmıştı. Uçarken odamdan içeri baktı. Kehribar renkli gözleri zihnime ulaştı, sonra gözden kayboldu. Tam o sırada, sessizlik içinde birden bir köpek havlaması yankılandı. Hani eve gizlice birisi girmeye çalışıyormuş gibi, evdekileri uyarırcasına çılgınca havlıyordu.”