Kendimi bazen bir gergefe benzetiyorum. Hayatıma giren çıkan herkes, bir şeyler işleyip durdu ve ben hep birilerinin gergefi oldum. Şu an ise hem kendimin hem de başkalarının gergefini işlemeye hazırım.

“İnsan, aşk ve su.
İnsanlar, insanlık tarihinden bu yana kaybolacakları bir beden ararlar. Günün birinde karşılarına çıkar. Konuşurlar, koşarlar, coşarlar. Bir ömre sığacak bütün duyguları kısa bir zamanda tüketirler. Ölümüne sürecek dedikleri aşkları birbirlerinin bedeninde bir su olarak hayat bulmaya çalışır. Belki bulur belki bulamaz. Kaybolmaya çalıştıkları birbirlerinin bedeni değil, bitmek bilmeyen arzularının yatıştırılmalarıdır.
Bir insan bir insanda kaybolmaz. Kılık değiştirir, uyum sağlar. Gölgesine sığınır. Bir gün sadece kendine yetebildiğini anlayınca onu terk eder. Terk edişler, terk edilişler bundandır.
Aşk insan için bir nimet olmamalı. Nimet minneti gerektirir. Aşk minneti kaldıracak güce sahip değildir. Aşk insana tercih hakkı sunmamalı. Tercihe tercih edilmemeli.
Aşkın insanı çeken polenleri vardır. Onu koklayanlar kronik aşk darlığına yakalanırlar.
Aşk mevsimsizdir. İsimsizdir. ‘Kim’sizdir. Aşka sahip olduğunu iddia eden ahmaktır.
Aşk bir yalanı gerçek bir yalana yamamaktır.”