Üzerinde yaşadığımız bu masmavi gezegen yoruyor; aynı zamanda besliyor, yaşatıyor ve olgunlaştırıyor bizleri. Bazen düşecek gibi oluyor kimi zaman düşüyoruz, çoğunlukla yeniden ayağa kalkıyoruz yeniden ve yine de… Birbirimizi ayakta tutmak, birbirimize destek olmak en insancıl görevimiz. Bu yüzden olsa gerek, İlknur Peder ilk kitabında *Elim Sende* diyor. Bir psikolog olarak kim bilir kaç kere söyledi bu sözü kendisinden yardım isteyenlere…

Engelli bir kimsenin hayatta yaşadığı zorluklar sıradan insanlara göre kat kat daha fazladır kuşkusuz. Elim Sende, bunlardan söz etmiyor değil. Fakat onlarca kez tebessüm edeceksiniz onu okurken. Bu kitap hayatın ta kendisi gibi, bazen kederli bazen neşeli… Sonbahar kadar hüzünlü, ilkyaz gibi umut dolu, kış kadar gerçekçi, yaz kadar sıcacık…

Kötümser ya da yılgın bir duruşu yok İlknur Peder’in. Aydınlık ve iyimser bakıyor o, her şeye ve herkese. Yazdığı satırların aralarında, duru su gözelerinden sızan bereketin izlerini süreceksiniz. Güneşin hem adil hem de hayat saçan ışıklarını göreceksiniz. Azıcık gölgelense de cümleler gözlerinizin önünde zaman zaman, duyumsayacaksınız ki yağmur yüklü bulutlar evrensel bir rahmetin parmak izleridir…