Limana bakarak şiir demlerdi o, o zamanlar bile… Daha şair denecek kadar değildi, en fazla kızlara yazdığı Orhan Veli nazireleri, Cahit Sıtkı’dan bozma mısralar filan karalardı… Sonra her nedense ruhunu özgür bırakmaya ve her daraldığında farklı memleketlere, insan kalabalıklarına akmaya kaptırdı kendini… Sonra bir kadın sevdi, hep o kadını sevdi…

Sonra başka kadınlar da oldu, sevişip sıvıştığı ve adlarını dahi hatırlayamadığı… O bir tek kadını sevmişti… Diğerlerinde bile o kadındı gözgöze geldiği, elele gezdiği, seviştiği… Sonra o kadın, onun serseri ruhunca ayartılmalarından bıkıp dünyasından siktir etmişti… O da o kadına olan aşkını da koyup cebine, şiire vermişti kendini… Sonrası malum…

Aslında şair olacak adam değildi… Adam olabilirdi mesela… O kadının istediği gibi, ama o kadar ısrarına rağmen o kadının bile adam edemediği adam olmuştu ola ola…

Bir İclal Aydın şiiri gibiydi hayatı bazen, bazen Nazım… Bir gün bakıyorsunuz akıllı uslu bir adam, ama bir de bakıyorsunuz çekilmez bir adam olmuş Volkan Konak şarkılarındaki gibi… Ama adam olamamıştı işte… Olmayınca olmuyordu…