Gençlerimiz ve çocuklarımız...

Onlar bizim büyük aşkımız, aynı zamanda en zayıf halkamız. Hem umudumuz hem de ümitsizliğimiz. Bu durumda bir suçlu aramıyorum; sadece aynaya bakıyorum. Gönül aynamda yansıyan benle, olduğum beni karşılaştırıyorum.
Acı da olsa, aradaki farkın ne kadar büyük olduğunu görüyorum. İşte bu yüzden genç nesli değil, başta kendimi suçlu buluyorum.

Evet, çocuklarımızı ve gençlerimizi nasıl yetiştirmişsek öyle olacaklar.
Hatanın bende olmadığına dair birçok mazeret sunabilirim ama bunu yapmıyorum. Aynaya yansıyan bende suçlarımı ve eksikliklerimi görmeye çalışıyorum. Bu yüzleşme, değişimin ilk adımı olabilir mi dersiniz?