Leo’nun işleri başından aşkındı. Ne kadar çok çalışırsa çalışsın, yapılması gereken işlerin sonu gelmiyordu. Leo sonunda bir gün, *Keşke benden iki tane daha olsaydı.* deyiverdi. Bu sözler ağzından çıkar çıkmaz karşısında bir Leo daha beliriverdi! Derken iki üç oldu, üç dört oldu ve dört çoğaldıkça çoğaldı... Acaba bu çoğalmalar onun sorununu çözecek miydi, yoksa Leo’nun sorunlarının daha basit bir çözümü var mıydı?