Seyahat yazılarından, meditasyon deneyimlerinden, zihin üzerine konuşmalarından tanıdığımız Bora Ercan bu metniyle okuru bir nehrin akışına kaptırıp bir su damlacığından okyanuslara, bir zerreden insana, evrene götürüyor. Üzerine ayın şavkının vurduğu kelimelerini en soyut halleriyle içimize alıyor, belirli ritimlerle, çoklu anlamlarla yan yana dizilişleriyle zihinlerimizde evirip çeviriyor, şu dünyayı anlama çabamızda çıkınımıza koyup yollara düşüyoruz. Budizmden, felsefeden, matematikten, müzikten, coğrafyadan, hastalıklardan, filmlerden, başka metinlerden beslenen bu anti‑novellada hem her şeyden sıyrılmış haliyle Bora`yı hem onun dolayımıyla "insan"ı okuyoruz. Belki bir satori deneyimlemek istiyoruz; oysa gerçekliğin doğası kelimelerle ifade edilemez diyor bu düşünce, bir kavrayıştır diyor. Bora ise bu aydınlanma deneyimini tam da kelimelerle ifade etmeye soyunuyor: İmkânsız olduğunu bile bile.