“Kim olduğunu hatırlıyor musun?”
Bir telefon bildirimi gibi düşen bu cümle, Handan Özdemir’in sıcak ve sahici anlatısında, görünmez kalmış hayatların kapısını aralıyor. Antropozlu Kadınlar Cemiyeti; plaza katlarından mutfak masalarına, üretim bandından sahne ışıklarına uzanan kadın hikâyelerini aynı mercan iplikle bağlıyor: hatırlamak, bağlanmak, dönüşmek.
Bu kitapta kahramanlar “kusursuz” değil; gerçek.
Biri evde çay demlerken içini döküyor, biri nöbet arasında kendi nefesini hatırlıyor, biri yılların yükünü bir cümleyle indiriyor. Mizah zırh, şefkat usul bir devrim. Her bölümde hem gülümseyecek hem boğazın düğümlenecek hem de “Ben de buradan geçtim,” diyeceksin.
Okudukça rahatlayacaksın…
Rahatladıkça hatırlayacaksın…
Hatırladıkça bağlanacaksın…
Bağlandıkça dönüşeceksin.
Sıradanlığın görkemini yansıtan bu öyküler, yalnızca bir edebi metin değil; bir meydan kadar geniş, bir mutfak kadar samimi, kalbine “silmeden önce” bir kez daha baktıran bir davet.
Haydi sayfaları çevir.
Belki hayatın içine yürümen ve kendini görmen için gereken tek şey; o ilk cümle.
Çünkü Cemiyet seni görüyor.
Ve bu kez, sen de kendini gör.