Temmuz gibi bir Kasımın gölgesi, ayın ikisi:

Tanıdık bir iskelede uyandım, saat öğleye on kulaç.

Küf kokulu kırmızı bir kovada,

nefessiz aç ve susuzdum,

“yorgundum ama uykum yoktu

o uğursuz kıyıda”.

Yukarı çekilirken canhıraş,

yanaklarım paramparça, cennet pembesi,

sonumdan haberdar, kılçıklarım kırık.

Pulsuz bir şiir kadar çıplak alnım,

kocaman olacaktı yüzüm, kırış kırış,

kuyruğum incelecekti yelden bir perde gibi;

Suda bir parıltı, dip aynada bir karanlık

bir yüzgeç eksik, bir yüzgeç fazla…

sürüklenip gidecektim, bir karabatağın rüyalarında,

denizin darbelerine muhtaçtım.