Zaman, çarkında öğütüyordu insanlığı.

Yetişmiyordu milyonlar zamanın hızına.

Bilinçsiz bir telaşla savruluyordu insanlık.

Kaygı diz boyuydu.

Korku bürümüştü gözlerin ferini.

Hunharca bir hırs kaplamıştı ruhları.

Kimsenin düşünmeye vakti yoktu.

Vakit olsa bile düşünme yetisi esirdi geçmişe.

Yarın acabalarla doluydu.

“An” denen kavram anlamını kaybetmişti.

Öyle bir kavramdan habersizdi insanlık.

Zaman akıp gidiyordu.

Zaman, çarkında öğütürken insanlığı,

İnsanlık derin bir uykudaydı.