Songül Mumcu, « gündelik hayatın kırıntıları » gözüyle baktığımız gerçeklerin büyük birer değer olduğunu başarıyla ortaya koyuyor. Hayat acılarıyla, güzellikleriyle akıp giderken onları ağına takıp birer birer topluyor. Bütün şiirlerinde değişmeyen ortak tema ise umut. Songül Mumcu en karamsar tabloyu bile bir umut ışığı yakarak aydınlatmayı başarabiliyor. Onun dizelerinde çocuklar büyüyor, güller açıyor, bulutlar dağılıyor, gökyüzü bütün berraklığıyla ortaya çıkıyor. Yüreğimden Dökülen İnciler, umudun eşliğinde yudumlanacak dizelerden oluşuyor.

Ne çok yaralar kapandı

Daha da kapanacak biliyorum

Sen büyüdükçe!

Başkalarında değil umut

Sende

Merhem sende,

Şefkat sende,

Aşk sende,

Ayağının önündeki taşa takılma

Kaldır onu

Ya da atla üzerinden

Tıpkı çocukluğunda oynadığın

Sek sek gibi

Zıpla!

Kim karışır?

Kim söz söyleyebilir

Sen izin vermedikçe