Kendimi bildim bileli, ki O’nunla bildim kendimi, unutmaktan hep korktum. Yaşadığım onca güzel hatıralara saygısızlık ederim, vefasızlık ederim diye korktum! gece üç-beş demeden yazdım… durmadan, durulmadan yazdım. Ben yazmaya bu yüzden gönül verdim. O’nu, bu yolu, büyüklerimi, sevdiklerimi, sevdiğim alanları, mekânları, onca güzellikleri, ola ki bir gün unutursam endişesiyle yazdım! Her yazar muhakkak birileri için yazar, belki de bu kitap senin için yazılmıştır; sadece senin için!
…
Bir yol var desem, ancak yol uzun, biraz da meşakkatli. Yolda aç kalmak da var, kaybolmak da var, karanlıklarda kalmak da var… ancak yolun sonunda O’nu bulmak var! O’nu bulan dünya hazinelerinin sahibi olur, desem gelir misin? Benimle tekrar, yeniden aşk’a düşer misin? Belki bu ilk yolculuğun olacak, belki de daha evvelden düştün lezzetini tattın bu yolun. Belki de biz seninle hep aynı yoldaydık sadece tanışmadık, tanışalım mı?

Aşk’ı arayan bir garip yolcunun hikayesi…  

Unutursam hatırlat… ن