Avcılar kastetmiş tatlı canıma,
Sinekler pireler girmiş kanıma,
Akbaba toplanmış dört bir yanıma,
Bir aslan leşinden yalnızım işte.”

Hicretimdir bugün, miladım değil,
Tevbe ettim aşka hüzün yok artık.
Sildim hayatımdan, senlik ne varsa,
Kalbimde zerrece izin yok artık. 

Farkındayım artık ölüm tek gerçek,
Öldürdüm benliği senden geçerek,
Anıları yaktım yok ettim tek tek,
Dağıttım rafları tozun yok artık. 

Belliydi ayrılık da en başından,
Dilim yandı bir kez sevda aşından,
Ne yesem yavandır sokak taşından,
Ne acın, ne tadın, tuzun yok artık. 

Umudum her şeyden büyük aslında,
Güneş benim hârım, sana doğsa da,
Yaz günü başıma karlar yağsa da,
Gönlüm hep bahardır güzün yok artık 

Bir şarkı olsan, ruhu fethetsen,
En tatlı hislere, düşlere itsen,
Segâhla başlayıp, nihavend bitsen,
Gönlümde çalacak sazın yok artık. 

Bir hece etmezsin, kederim olsan,
Kaleme külfetsin, kaderim olsan,
Sen benim kitabım defterim olsan,
Bir satır tutacak yazın yok artık. 

Çoktandır alıştım boş verişine,
Alışmış adamın senle işi ne?
Elim kolum varır, artık işine,
Bana keder verecek sızın yok artık. 

Kendimi kendimle, kendim kandırdım,
Keşbekeş derdimi kendim dindirdim,
Bir yangın çıkardın kendim söndürdüm,
Duman yok, ateş yok, közün yok artık. 

Çektikçe büyüdü, ayrılık kahrı,
Anladım yolumuz, hep ayrı ayrı,
Arap saçı olmuş bu sevda gayrı,
Neresinden tutsam çözüm yok artık.