Bazen bir cümle, insanı hayata uyandırır.
Geceyle gündüz arasında, sessizlikle kelimeler arasında bir yerde yazmaya başladım. Yazdıkça unuttuklarım geri döndü, sakladıklarım görünür oldu. Her satırda kendime biraz daha yaklaştım. Ve bir sabah, kalem elimdeyken fark ettim: Yazarken uyanmışım.
Bu kitap, bir insanın kendini arayışı değil; kendinde olanı hatırlayışı…
Aileye, kırgınlıklara, dinginliğe, denize, sessizliğe, yeniden sevmeye ve affetmeye dokunan satırlar…
Kimi zaman kendine bir mektup, kimi zaman sustuklarına bir ses.
Okurken belki sen de yazacaksın.
Ve kim bilir…
Sen de yazarken uyanacaksın.