“yaşlanmıyor, eşikteki çul gibi eskiyor insan” 
Kitaba adını veren, güçlü bir benzetmeyle insanı sarsan bu dize, bizim kelimelerimizden çok daha fazla şey anlatıyor, şairin hayatı hakkındaki çağrışımla çok şeyi hikâye ediyor. 
Bülent Akay toplumsal olaylara karşı da çok duyarlı. Ancak imgelerle, simgelerle anlatmayı tercih ediyor. Kitabın ilk şiiri olan “Örselenmiş Yalnızlık”, 2. Dünya Savaşı sırasında Nazi kıyamından kaçan Yahudileri Filistin’e  götürmek üzere Romanya’dan yola çıkan ve İstanbul’da demirleyen, tek başına romanı yazılabilecek trajik bir öyküsü olan Struma adlı geminin Sovyet denizaltısı tarafından batırılmasına gönderme yapıyor. İlk üç dize altta alıntıladığım güçlü imgelerle olaya gönderme yapıyor: 
üzerimde umutsuzluğun paltosu
acı, elimde çınardan baston
eğeliyorum güvertede
Şair konuşmuyor, yaşadığı, tanık olduğu, okuduğu, anlatılagelen şu dünyadan çektiği acıyı, yaşadığı hüznü sadalarla dışa vuruyor, gerçekten harika dizeler. Anlaşılır ama derin. Tıpkı kök saldığı hayat gibi. Ortaya çıkan şiir düşüncesi nağmelerini bulmuş bir dili gösteriyor bize. Söz kılıfına uyarınca oturmuş bu şiirlerde. Sözü adeta yontuyor. Sıkıcı bu hayattan bize derinlikli şiirler gönderiyor. 
zamanı çorak toprak gibi 
alnında taşıyanlar gidince anladım 
yalnızlığımın kanadığını...
geçtim bütün yorgun meydanları (Islık)