Martin Luther’in Yahudiler ve Yalanları eseri, Reform döneminin geç evresinde yazılmış bir dinî polemiktir. Luther burada, Yahudilerle uzun yıllar süren teolojik diyalog çabalarının sonuçsuz kalması üzerine, sert ve dışlayıcı bir tutum benimser. Eser, onun hayal kırıklığını ve teolojik kararlılığını bir araya getirir; artık tartışmayı faydasız gören, Yahudilerin Tanrı tarafından terk edildiğini düşünen bir inanç savunusuna dönüşür.
Eser boyunca Luther, Yahudileri kutsal metinleri çarpıtmakla, gurur ve açgözlülükle hareket etmekle suçlar. Bu suçlamaları, İncil’den örneklerle ve kendi çağının dini yorum geleneğiyle temellendirir. Anlatım biçimi, bir öğreti kitabından çok, bir dinî uyarı veya ahlâkî hüküm metni niteliği taşır. Hristiyanları “imanlarını korumaya” çağırırken, Yahudilerin toplumla temasını sınırlamayı salık verir.
Kitap bu yönüyle bir hüküm bildirisi gibidir. Luther’in eseri, Reform düşüncesinin içinde yer alan hoşgörüsüzlük damarını açık biçimde gösterir. Dolayısıyla eser Luther’in kendi inanç krizinin keskinleşmiş hâlini belgeleyen bir kitap olarak değerlendirilebilir.