Onlarca yazı yazdım onlarca şiir, hepsinin merkezinde sen olan ama ne yazdıklarımda ne de seninle konuşurken hiç ismini kullanmadım. Halbuki ismin hepsinde vardı ya başında ya sonunda gizli bir imza gibi ama yine de hiç isminle hitap etmedim sana.

Bazen *gül güzeli* dedim sana en sevdiğim şarkının, en sevdiğim çiçeğin ismiydi bu, bazen de "gönlümün gülü" dedim. Niye gül biliyor musun, sen ve ben sevdiğimizden mi, ya da çiçeklerin padişahı olduğu için mi, hayır, hiçbiri değil. Ben güllerle dolu bir bahçede büyüdüm, her rengini ve her kokusunu bilirim onların. Ve bana şunu öğrettiler güllerle ilgili; koklarsan solar, koparırsan ölür. Yani sevgili, ben sevmenin edebini öğrendim güllerden, sevmenin hoyratça olmadığını, sevilene zarar verecekse uzak durmayı bilmek gerektiğini.

Evet, her isim bir işaretti ve biz isimlerimizle verdik bu işaretin hakkını, ben baştan ayağa *gönül* kesildim her şeyiyle sana açık, sense o gönlün en büyük özlemi oldun.