“Tarih ve tabiat birbirine ters yönde hareket ediyor olmalılar!”

Diye düşündü Şeyma. Bu düşünceyle, koltuğunda daha kıpırtısız durmaya başladı. Camlardan dışarıya daha az bakmaya başladı. Dışarıda değil kendi içinde, zihninde bir şeyler aramaya başladı.

Tabiat sürekli kendini yeniliyor ve tarih içinde hep yeni kalıyordu. Zaman onu da değiştiriyor olsa bile, tabiat, tarih gibi geçip gitmiyor, ne ise o olarak kalıyordu.

Tarih ise sürekli geçmişe karışan bir şeydi. İnsan ölünce nasıl toprağın altına girerse, tarih de dışyüz tabiattan aşağılara, toprağın altına ve hayatın derinliklerine doğru sürekli bir hareket halindeydi.

Tabiatı insan gözleriyle izler, kulaklarıyla işitir, burnuyla koklar, eliyle dokunur ve diliyle tadardı. Tarihe yaklaşmak için ise bunların hiçbiri elverişli özellikler değildi. Tarihe sadece bilgi ile düşünce ile yaklaşılabiliyordu.

Şeyma’nın zihninden ilk defa böylesi düşünceler geçiyordu. Gerçi o okuyan, kültürlü, öğrenmeye meraklı bir kızdı. Fakat bu düşünceler ona Ürdün nehrinin doğusuna geçtiği anda gelmişti..