“Öfkeli bir dil, dahası çekişen bir üslup Mustafa Eroğlu’nun şiiri. Dâva edebiyatına dahil edilmesi gereken bir söylem içkin biçiminde. Hatırlamanın ağırlığı altında, bir başka deyişle unutamamanın. Anlaşılıyor ki derininde bir büyük yara var. Kürt-Alevi tarihinin travması denebilir. İsteyen Ermeni travmasını da buna katabilir. Genişletebiliriz bu önermeyi: Ezilen halkların kalbi çarpıyor bu şiirlerde diyebiliriz. Ancak Eroğlu ucuzlatmıyor poetik söylemini. Meseleyi anlatıma veya slogana indirgemiyor. Sözünü ettiğimiz travmayı dile düşürmeden, ortak bilinçaltının bir dışa vurumu gibi, yüzey anlatımla dile getiriyor. Ortaya çıkan, görünür olan acı herkesin acısı oluyor o zaman. O nedenle bu şiirlerdeki acıyı şu sıralarda bombalanan Filistin içinmiş gibi okuyabilirsiniz, Auschwitz için de Dersim 1938 için de 2014 Şengal için de… hepsinden önemlisi şiir için de…”
Hayri K. Yetik