Bodrum katının kendine has, nemli ve eski eşya kokusu havaya sinmişti. Dışarıdaki dünyanın uykunun en derin sularına daldığı saatlerde, Arda`nın ailesinin evinin bu en dip köşesi, dört arkadaş için bir sığınak, bir karargâh ve şimdi de bir komplo merkezi haline gelmişti. Yerdeki eski bir kilimin üzerine daire şeklinde oturmuşlardı. Ortalarında, soğumaya yüz tutmuş bir pizza kutusu ve birkaç boş kola şişesi duruyordu. Odayı aydınlatan tek şey, Can`ın dizüstü bilgisayarının ekranından yayılan soluk, mavimsi ışıktı. Ekranda, kasabalarının hemen dışındaki o meşhur, tekinsiz yerin uydu fotoğrafı açıktı: Terk Edilmiş Tren Garı.
Sessizliği ilk bozan, her zaman olduğu gibi, bu fikrin de mimarı olan Arda oldu. Gözleri, ekrandaki paslı rayların ve çökmüş çatının hayaletimsi görüntüsünde sabitlenmişti. Yüzünde, tehlikeyle beslenen o heyecanlı ve pervasız ifade vardı.