Aklın tefekküre, dilin tezekküre, ruhun teşekküre ve kalemin mürekkebe ihtiyacı, ihtirası ve iştiyakı vardır. Aklın süzgecinden damlayan katrelerin, dilin toprağında neş-ü neva bulması için kalbin lem’asına ihtiyaç vardır. Bu zaruri ihtiyaç insanı bir arayışa sürüklemektedir. Kör insanın bu lem’a arayışında rehberi Peygamber, hissi şiir, bastonu tefekkür ve hullesi suftandır. Biz de bu yazımızda sufilerin, mütefekkirlerin zikri olan şiiri sığ olmayan bir yüzeysellikle ele alacağız. Ta ki eserimizin muhtevasının ekseriyetini teşkil eden ilahi aşkı konu alan şiirlerimizin mahiyeti anlaşılsın ve nazarı dikkatleri ve rikkaktleri celb etsin.

Yolcunun dilinde ki tadı en güzel ifade eden araç şiirdir, gönül gözünün zekatı ise tefekkür. Bu seyahatin sonunda Yunuslar, Veysel Karaniler, Ahmed Yeseviler ortaya çıkar. Vahyin ve ilhamın mahalli olan kalp kemale erince söz hakikat, ahlak Kuran, mantık İbrahim’in aklı, istikamet sıratı müstakim, libas Hz. peygamberin hırkası olur.