Önümde uzun bir yol,
Ayağımın dibinde cehennem, yukarıda cennet,
Peşimde ardın sıra karanlık, önüm aydınlık,
Bir yanımda geçmiş, bir yanımda gelecek,
Hangi yöne gitsem karar veremiyorum.

Gözlerimde sonsuz bir perde,
Sana açılan yollar meşakkatli, kapılar ardına kadar kapalı,
Adımımın büyüklüğünü hesap edemiyorum.
Küçük bir adımla geri kalmak mı?

Yoksa büyük bir adım atıp çukura düşmek mi?
Zor olan Mecnun olup çölleri aşmak mı?

Yoksa kolay olan Leyla’dan vazgeçmek mi?
Herkes sıradanı severdi.

Önemli olan özeli sevmek değil mi?
Sevgiden vazgeçer miydi insan?

Yoksa sizi sevenler sizden vaz mı geçmişti?
İnsanı bitiren karanlık ve kararsızlık değil miydi?

Öyleyse neden insan kolay olanı seçerdi