Gönül gözle konuşur söz yorulur

Bir kırık ezgidir inceden sessiz

Bu yangın yerinde yol mu bulunur

Sözlerim tükendi zaman belirsiz

Hüküm belli bir garip fermandır bu

Bağlandı dilim kalmadı hevesi

Sessizliğe mahkum zamandır bu

Avutur gönlümü derdimin sesi

Demdir bu böylesini bilmez idim

Sükut içre hapsolmak ne yamandır

Züleyha’ya ben meyil vermez idim