Son Liman, ilk liman gibidir kimi zaman, sesi gelir sonun başlangıcıyım ben diye .
Çuvaldızla tutturulmayı beceremediğin ilk gündoğumu gibidir hücrelerinde sayıkladığın.
Küvezinde görüp de eline alamadığın uykusuz girdapların sarmalıdır kimi zaman.
Çantanı toplamaya değmeyecek inince sürükleneceğin bataklıktır.
Kaldığın, durduğun değil, nefesinin sonuna kadar gitmek istediğin yerdir.
Varsa acının ana yurdu, mutluluğun kelimelere sığmayanı orasıdır.
Fazla aramadan, aranmandan ayağını bastığında metrelerce sürüklenip,
geldiğinde yüzünde çiçekler açan huzurdur, kimilerinin kâbusu.
Her ne kadar ulaşamasan da son liman umudundur seni hayata bağlayan.