Merdiveni tırmanırken her an alaşağı olacakmış hissi uyandıran bir şiir yazıyor Gizem Okulu. Yüreğiniz ağzınızda
okuyorsunuz hayatın bozuk cümlesini. Bazen tamamlanmamış, bazen hiç yazılmamış, bazen de unutmak istediğiniz ne varsa dizelere üşüşmüş gibi bir telâş sarıyor içinizi. Gizem’in şiiri, modernleşirken çadırını toplamaya kıyamamış bir kuşağın şiiri değil. Aksine, kentin tam ortasına yalnızlığın parça tesirli bombasını bırakıp arkasına bile bakmadan gidenlerin hazin hikâyesi.