Günebakan çiçekleri gibiydiler,
Hep Güneş’e dönüktü yüzleri…
Çocuktular, büyüyecektiler…
Gelinlikle çıktı evden cenazeleri !
Günebakan çiçekleri gibiydiler,
Gördüklerinin 
Son Güneş olduğunu bilmeden,
Bir bilinmeze yürüdüler.
Güneş doğamadı utancından,
Lanet etti töreye, adete,
Bu iyileşemez cehalete!
İnsan utanmadı yaptığından!