Seni sevemiyorum artık. Beraber gittiğimiz yerleri unut. Hangi yağmurdan kaçarsan kaç, bana sığınma. Ben senin dudaklarının tadını, sesindeki müziği, ellerindeki beyaz rengin yağmur yağarken nasıl ıslandığını unuturum. Kim bilir, belki artık seni hiç göremem. Gözlerindeki renk ne diye bakıp, bunun cevabını bulmaya çalışamam. Gözlerindeki rengi öpmeyi düşünemem. Dedim ya; seni sevemiyorum artık.

Sevemiyorum, nefesimi tutabildiğim kadar...

‘’Furkan Dovan beyaz tenli bir kadının hayatındaki yokluğuna ve onun kendisinden uzakta olan varlığına isyan ediyor, inkar ediyor, inanamıyor. Ve buna Şiir’k adını veriyor. Beyaz tenli kadının ellerindeki gizemi, bu gizemin ona verdiği sihri içinde kaldığı karanlıkta bulmaya çalışıyor. Bu karanlıkta bir ışık arıyor, beyaz bir ten, kendisine uzanacak bembeyaz bir el… Onu özlüyor, onu bekliyor ve nefesini tutabildiği kadar onu sevmiyor…’’