“Her insanın bir öyküsü vardır, ama her insanın bir şiiri yoktur.” demiş Özdemir Asaf. Yani bazı insanlar özeldir, tıpkı bir şiir timsali olanlar gibi... Kalbi şiir gibi olan, kalpleri bir şiire muhtaç olan insanlar gibi... Bu kitap o insanlara adandı. İlk şiir yazmaya başladığım zaman; şiire, yani bir hisse, ve o hissin anlaşılmasına ihtiyacı olan insanlar olduğunu fark ettim. “Bu karanlığın içinde bir tek sen boğulmuyorsun. Bak, ben de varım! Şiire muhtaç olan o kalbin yalnız değil...” demekti aslında her bir mısra benim için... 

“Kendimi yeniden doğmuş gibi hissediyorum,
ufkundan ayrılmış bir güneş gibi...”

İşte bu mısralarla başladı her şey... Zihnimin en kuytu köşelerine, şiirlerimin dünyasına hoş geldin. Derin okumalar dilerim...