Kalbimin gökyüzünden şiir yağmuru damla damla atıştırmaya başladı,
Bedenimi mis gibi toprak kokusu sardı,
Yüreğim eline bir fincan kahve aldı,
Buğulu penceresinin önüne oturdu.
Ve yeryüzüne düşen her şiir damlasını okumaya başladı.

Dedi ki kendi kendine:
*Şiir okumayan kadın aşksız kalır, şiir bilmeyen adam ise aşkı öldürür...*

Şiir yazmak şiir okumaktan çok daha zordu. Ama şiir yazdırmak, işte bu imkansızdı. Ve bazıları bir şekilde imkansızı başarıyordu. Gülüşüyle, bakışıyla, ses tonuyla bir başkasına şiir yazdırıyordu.

Bana şiir yazdıran değerli insan için...