Halbuki sessizlikti tek sığındığı. Kelimelerden cümleler ürettiği, onları yerli yersiz haykırdığı tek yerdi…

Çaresizliklerini gözyaşlarında biriktirdiği ve onları yüreğine akıttığı, sonrasında kendiyle konuştuğu ve kendiyle sessizliği arasında kaldığı andı…

Maalesef zor olan da buydu onun için. Çünkü kimin ne dediğinin ne yaptığının önemi yoktu…

Etrafı çok kalbalık ama bir o kadar da yalnızdı…

Onu anlayan tek yer sessizlikle buluştuğu andı.

Ruhunu orada dinlendirip, derdini onunla paylaşıyordu…

Çünkü biliyordu ne cevap verecek kimse var ne de ona karşılık verecek.

Böyle mutluydu aslında…

Çaresizliğini dinleyen kendisi ve sessizlik birlik olmuştu…

Sonuç yine aynıydı.