Romalı Stoa filozofu Seneca’nın Medea ve Phaedra tragedyalarında insanın tutkuları karşısındaki zayıflığıyla yüzleşiriz.. Tutku ile akıl arasındaki çatışmada kişilik ölünmeleri yaşayan insanın içinden yükselen farklı farklı seslerle iç dünyamızın gizemlerine doğru bir yolculuk yaparız âdeta. Söz konusu eserleri okurken, Yunan tragedyasının karakterlerine oranla Seneca’nın daha fazla kendi iç dünyalarına yönelen karakterleri bizlere kendi bilinmez yönlerimizi de Stoacı bir bakış açısıyla keşfetme olanağı sunmaktadır. Bu açıdan Seneca’nın tragedyalarında sanki insan ruhunun anatomisi çizilmiş gibidir.