Osmanlı Devleti’nde, Padişah, Hanedan üyeleri ve Divan Üyeleri ile diğer devlet memurları ve askerler ile savaşlarda yararlılık gösteren kişilere maaş yerine: köylünün (reaya) elde ettiği ürünün 1/10 oranında verdiği vergilerin (aşar) oranlarına göre Has, Zeamet ve Tımar adı altında bölümlere ayrılan “Dirlik” verilirdi. Bu topraklara Dirlikli Topraklar ve bu sisteme de Dirlik Teşkilatı denirdi.
Osmanlı devleti bu sistem sayesinde toprak üzerindeki üretimi sürekli kıldı, Eyalet Askerleri adını alan atlı askerler oluşturdu ve yöresinde asayişi sağladı. Avrupa’da ateşli silahların yaygınlaşması nedeniyle krallar ateşli silahlarla donatılmış sayıları yüz binleri bulan profesyonel ordular oluşturdular. Bu gelişme Eyalet Askerlerinin önemini azalttı. Fetihler yavaşladı ve durdu. Bunlara ek olarak: Celali İsyanları ve İran Savaşları nedeniyle köylü topraklarını terk edip, kentlere göçmeye başladılar. Bu durum tımar gelirini düşürdü ve Eyalet Asker sayısı hızla düşerek, yirmi bin kişiye kadar indi. XVII. Yüzyıldan itibaren yeniden tımar verilmedi ve Padişah Abdülmecid döneminde de tımar tamamen kaldırıldı. Böylece de Eyalet Ordusu ortadan kalkmış oldu.