Okullar geceleri ne yapar, hiç düşündünüz mü? Muhtemelen hayır. Sizin için okul, sabahları koştura koştura yetiştiğiniz, ders dinlerken bazen camdan dışarıyı seyrederek hayallere daldığınız, tenefüslerde ise bahçeyi birbirine kattığınız bir yerdir. Ama güneş batıp son hademe de kapıyı kilitleyip gidince, okul bambaşka bir dünyaya dönüşür. Sessiz, karanlık ve… sıkıcı.
En azından Fosfor için durum buydu.
Fosfor, adını duyunca aklınıza parlayan bir kimyasal gelebilir, ki bu hiç de fena bir benzetme sayılmazdı. Kendisi, okulun resmi olmayan, görünmez ve bir o kadar da yaramaz sakiniydi. Yani, bir hayaletti. Ama filmlerdeki gibi zincirlerini şakırdatan, “Huuuuu!” diye uluyarak insanları korkutan türden değil. Fosfor, sıkıntıdan patlamak üzere olan bir hayaletti. Yaklaşık seksen yıldır bu okulun koridorlarında süzülüyordu ve artık her karonun desenini, her sınıfın duvarındaki çatlağı ezbere biliyordu. Bu da bir hayalet için bile dayanılmaz bir sıkıcılık demekti.