Dünyanın hallerine, hayata, insana, aileye, hasılı bütün kurumlara, cemaatlere,… itirazlarımı yükseltiyorum; bir birey olarak, iyi bir yurttaş olarak: varoluşuma sahip çıkıyorum; seçme özgürlüğünün yokluğuna, iğdiş edilmişliğine lânet okuyorum. dünyayı ve hayatı ve insanı güzelleştirmek isteyişimin atıl kalması karşısında da başarısızlığımın ironisine sığınıyorum…” diyen Hayati Baki’nin nihilist tavrını şair ve şiir cephesinden sürdürdüğü bir başkaldırı kitabı “Şair ve Otorite Şiir ve Yanılsama.”

Baba imgesi, otorite’nin yersel ve göksel göstergesidir; yerel anlamda bir ata’yı (ceddi), göksel anlamdaysa tanrı’yı imler; her iki durumda da kesin bir itaat’i öngörür ve önceler. hıristiyani söylemde, isacıl yaklaşımın, itaati, ikrar ve inkar sözcükleriyle çerçevelemesi, bu sınırlamayı yaparken de ‘insanlar’ı öne çıkarması, birey’in (kişinin) dıştalanması anlamına gelir. insanlar (en-nas, halk, kitle), tekil’i değil çoğul’u içerir; oysa, birey, tek’tir ve biricik’tir.