Kim unutur adını, kim silebilir izlerini? Zamanın ve kelimelerin ince dokusunda yol alan bir sesi kim duymazlıktan gelebilir? Zeynep Kurada, yoğun ve derin imgelerin içinde yankılanan esin dolu bir sesle çağırıyor bizi. Bizden çalınan ve toprağa düşen, sesi kısılmış, adı unutulmuş kız çocuklarının ağıdı “Rojê”; aşkın, yalnızlığın, hatıraların ve rüzgârın taşıdığı seslerin buluştuğu bir düş bahçesi ya da. Mezopotamya’nın toprak kokan sokaklarında, suya vuran suskun yüzlerde, bir kuşun kanadında saklı kalmış ne varsa bu dizelerde.
Aşkın unutkanlığına karşı direnen bir ses, kalbin derinliklerinden yükselen bir çığlık… Gün batımlarına, sabaha ıslanan çocuklara, bekleyen ve özleyenlere dair incelikli bir yolculuk. Rojê, “kelimenin başka bir cümleye gidişi” gibi, okuru da kendinden geçirerek başka iklimlere sürüklüyor.
Zamanın küllerinde bir ışık gibi parlayan bu şiir, kaybolan bedenlere rağmen unutulmayan ve ufkumuzda dolanan ruhlara adanmış. İncecik bir sızıyla, derin bir lirizmle, suskunluğun en karanlık yerinde çağıldayan bir fısıltıyla… Kurada, bir iplik gibi işliyor sözcükleri ve her dize, bir çocuğun düşlerini yeni baştan kuruyor.
Unutulmayanlara, hatırlayanlara, hatırlatacak olanlara…