“...İçinde her şeyi bildiğin
odandan akşam çık dışarı, her kimsen de
uzağın en sonunda duruyor senin evin:
Her kimsen de.
Aşınmış eşikten hiç ayrılamayan yorgun
gözlerinle çok yavaş kara bir ağacı kaldırıyorsun
ve onu narin, tek başına gökyüzünün
önüne koyuyorsun.
Ve bir dünya yaptın. Ve henüz daha sükut içinde
olgunlaşan söz gibi olan dünya büyür.
Ve onun anlamını senin iraden nasıl kavrıyor,
o da senin gözlerini öyle nazikçe serbest bırakıyor...”