“... Kendini yaşamın merkezine aldığın, alabildiğin tek yer sahne mi? Bundan mı sahneye olan sevdan? Seni sana sevdiren tek şey ân’ın merkezine, başköşesine mi kurulman? Bundan mı gözlerini ötekine yumman? Sana nasıl baktığını, sesindeki titreyişi, vurguladığı heceyi, aklında olup biteni, uyanıkken gördüğü rüyayı fark ettin mi? Aranızdaki mesafeyi görebildin mi? Ya nabzının sesini? Çınlayan nefesini? Görmedin, değil mi? Göremedin. Sana bakan göz bebeklerindeki sen, sanki bir yabancı, en az öteki kadar yalancı ...”