Dekor: mis kokulu bir ilkbahar gecesi, gizemli ve saf. Notre-Dame kilisesinin avlusu. Katedral, devasa bir sfenks gibi gölgelerin içine çömelmiş ve diğer tarafta, ciddi cepheli, görkemli bir konut.
Gotik balkonda, yıldız ışıklarının okşayışı altında, pencere camından ayrılmış buhradan bir bakire gibi beyaz ve çekici bir görüntü.
Titrek ve ışıltılı gözleri, mavimsi karanlıkta uzaklaşan zarif ve gururlu bir beyefendiyi takip ediyor.
Bu genç kadın, Léonore, Montaigues Baronu’nun tek çocuğu: ihtiyar Protestan’ın işkence edilerek iki gözünün kör edildiği trajik Aziz Bartalamay gününden bu yana ona tükenmez teselliler sunan son merhamet meleği.
Tutkulu veda öpücükleri attığı bu senyör de şatafatlı ve soylu Dük Jean de Kervilliers:
Sevgilisi!
Sevgilisi gözden kaybolunca yavaş yavaş, pişmanlıkla geri dönüyor, balkonu kapatıyor ve gece buluşmalarının göz kamaştırıcı bir rüyanın gerçek dışı dakikaları kadar hızlı geçtiği bu odada, aşkının son bölümünü anımsıyor: bir saat önce, tam burada, Jean’ın boynuna sarılarak, en heyecan verici ve en ürkütücü itirafı mırıldanmıştı... Anne olacaktı!
Nasıl da titremişti! Zira Montaigues Baronu, kör adam, tam o anda huzur ve güven içinde uyuyan adam, hayran olduğu o baba, nasıl da utanç duyacaktı! Öğrenirse, ne yapardı...