Si è trattato di restare in casa e vedere la città svuotarsi di persone e riempirsi di cielo e di silenzi... Ricordo il buio nella mente di quei primi giorni e la difficoltà dei miei tre figli per seguire online la scuola.
Ma poi ho capito: dovevo gestire e selezionare le impressioni. E le distanze si sono d’improvviso accorciate quando la mia amica Mine Turkili, da Istanbul, mi ha chiamata e mi ha chiesto di condividere le emozioni di quegli strani giorni con altre persone, sconosciute. Tutto è iniziato dal gruppo whatsapp multilingue turco, e dopo poco abbiamo sdoppiato il gruppo e ne è nato uno nuovo italiano.
Marilia Di Giovanni Mascali

Ne mi istedim? Korkumuz, acımız ve yalnızlığımız yazılı kalsın, yüreğimizdeki acı sözcüklerle azalsın. Edebi kaygı olmadan sadece hissettiklerimizi, kendi içimizdeki diyaloğu aktaralım istedim. Aktarmazsak unutulacaktı, bizde bile kalmayacaktı. Neden İtalya- Türkiye diyaloğu. Çünkü Pandeminin ilk ayak seslerini İtalya’dan arkadaşlarımdan duydum. Simona telefonun bir ucunda “500 ölü Mine, günde 500 ölü, en çok da yaşlılar” diyordu. Benim için ölümün yaşı yoktu. Yaşlı, genç insanlar o çok sevdiğim, yüreğimde hep çarpan İtalya’da ölüyordu.
Mine Türkili Ergül